Vandaag is het 18 jaar geleden dat we een grote inspiratie en een waardevolle persoon op aarde verloren: mijn moeder! De laatste tijd begin ik te beseffen dat de tijd die ze in mijn leven was, bijna gelijk komt te staan aan de tijd dat ze er niet meer is. Soms zou ik willen dat ik haar had leren kennen als zelf een volwassen persoon zijnde. Dat komt omdat ik bijna een exacte kopie van haar ben, zowel van buiten als van binnen. Ik ben vaak verward over het leven en heb soms ook het gevoel dat ik dingen verpruts, en op deze momenten zou ik haar dan graag om advies willen vragen. Omdat ik me afvraag hoe zij deed wat ze deed. Mijn moeder was een echte inspiratie, en mijn gelukkige kindertijd en jeugd zijn één van de grootste geschenken die mijn moeder me gegeven heeft.
By the way, de meeste foto´s in deze blogpost zijn niet van de beste kwaliteit omdat ze genomen zijn van geprinte foto´s. Mijn moeder stierf nog voordat we camera´s op onze mobiele telefoons hadden.
Het verlies van mijn moeder op 21-jarige leeftijd zorgde voor een keerpunt in mijn leven.
In het eerste hoofdstuk van het Safety Stop boek, beschrijf ik het verlies van mijn moeder nadat ze de strijd met kanker verliest. Mijn moeder heeft me altijd laten zien wat het tegenovergestelde van egoïstisch betekent. Zelfs tot en met de laatste dagen van haar leven, was ze meer bezorgd om het verdriet van mijn zus en mij, dan om haarzelf. Ze is altijd een enorme inspiratie voor me geweest en de manier waarop ze mij zo´n gelukkige kindertijd heeft kunnen geven. Safety Stop begint met dit verlies omdat het een keerpunt in mijn leven was. Haar dood zorgde ervoor dat ik in begon te zien dat het leven erg kort kan zijn en dat we niet moeten wachten met het naleven van onze dromen. Twee jaar later heb ik Nederland achter me gelaten om als duikinstructrice te gaan werken. Het laatste jaar in Nederland werkte ik dubbele banen en ik deed hetzelfde tijdens mijn eerste jaar in het buitenland. Hierna was het mogelijk voor mij om overal ter wereld te werken en duiklessen te geven.
Mijn moeder´s waarden en normen: nog altijd een inspiratie na mijn gelukkige kinderjaren
In die tijd besefte ik niet echt dat mijn moeder me eigenlijk al gevormd had. Het was mede door haar opvoeding, of misschien wel vooral daarom, dat ik zo hard voor mijn dromen kon vechten. Het was mijn moeder die me leerde om niet op te geven, om hard voor je doelen te werken, om niet te klagen over de kleine dingen, om positief te denken en tegelijkertijd bescheiden te blijven. Ik leef het niet altijd na, maar ik probeer het wel. De jaren na haar dood leek het makkelijker te gaan dan in latere jaren, vooral nadat ik ook mijn vader te jong verloor, maar ik ben weer op mijn pad. Ik blijf ernaar streven om die persoon weer te worden die mijn moeder me inspireerde te zijn, en waarvan ik weet dat ik die kan zijn.
Een gelukkige kindertijd is niet vanzelfsprekend, het is een geschenk van (onder andere) je moeder
Eén van de andere redenen waarom ik Safety Stop met dat hoofdstuk begonnen ben, is dat ik altijd dacht dat er niets bijzonders was aan de eerste 20 jaar van mijn leven. Pas veel later ben ik me gaan realiseren hoe speciaal en kostbaar deze tijd eigenlijk was. Na in allerlei verschillende culturen gewoond en gewerkt te hebben, en ook nadat ik mezelf behoorlijk verdiept heb in allerhande zelfhulp en spirituele boeken, kwam ik tot het inzicht dat ik helemaal geen ‘childhood wounds’ van mijn moeder heb. Mijn moeder gaf me het grootste geschenk dat ik me maar had kunnen wensen: een gelukkige jeugd en kindertijd. Wat mijn moeder gedaan heeft kan voor velen een inspiratie zijn.
De enige persoon die ik uit mijn verleden moest vergeven was mezelf, omdat ik niet altijd voldeed aan de manier waarop mijn moeder me heeft opgevoed
Vandaag de dag lees en hoor je zoveel over het helen van het trauma uit onze kindertijd en dit is niet om deze verhalen geen respect te geven, er bestaan echt heftige verhalen! Maar ik kwam er al gauw genoeg achter dat ik gewoon absoluut niets heb om mijn moeder voor te vergeven. De enige persoon die ik moet vergeven, dat ben ik zelf. Simpelweg voor het feit dat ik niet altijd de beste versie van mezelf geleefd heb zoals mijn moeder me inspireerde te doen. En ook omdat ik mijn jeugd en kindertijd zelfs met tijden als saai beschouwde als kind. Wat ik toen saai vond, een ‘normale’ gelukkige kindertijd en gezonde jeugd, is nu iets wat ik ontzettend diep koester. Ik zal voor altijd dankbaar zijn voor de gelukkige kinderjaren en de inspiratie die mijn moeder me gegeven heeft.
Een gelukkige kindertijd betekent dat je moeder er altijd voor je is
Ik groeide niet op in een erg rijk gezin, hoewel men in Nederland uiteraard niemand arm kan noemen. In Nederland groeit iedereen rijk op als je het vergelijkt met bepaalde andere landen in de wereld. Echter, het grootste geschenk was dit: mijn moeder was er altijd voor me, zowel voor als na schooltijd, ze kookte elke dag een gezonde maaltijd, ze werkte behoorlijk wat extra uren met verschillende baantjes, van administratief werk tot het zorgen voor twee kleine kinderen van een ander gezin, en het huis was altijd schoon en gezellig.
Ze deed dit niet alleen om mijn zus en mij een gelukkige jeugd te bezorgen, maar ook zodat we later allebei zouden kunnen studeren. En dat deden we ook. Mijn ouders begonnen al met sparen toen wij nog heel klein waren, en ze spaarden alleen voor de toekomst van mijn zus en mij. Is dit niet een echte inspiratie van onzelfzuchtigheid? (Sorry, ik heb soms wat moeite met het vertalen van Engels naar Nederlands, maar ik bedoel het tegenovergestelde van egoïstisch)
Andere inspirerende dingen die mijn moeder deed in mijn kindertijd
Mijn moeder deed vrijwilligerswerk voor het rode kruis, hielp mee op school zoals wekelijks brigadieren en het meehelpen met crea- en sportmiddagen. Ze deed de haren van oudere mensen in het dorp, verkocht de kerstbomen in december, ging wekelijks naar de kerk, conserveerde fruit en groenten uit de tuin voor de winter en ze breide truien, sjaals en handschoenen voor mijn zus en mij. En hier noem ik alleen nog maar een paar dingen die als eerste bij me opkomen en die me inspireren.
Mijn moeder, of ´ons mam´ in het Brabants, was ook een goede echtgenote. Mijn vader heeft me wel eens verteld (nadat mijn moeder al was overleden) dat mijn moeder alles was wat een man zich maar kon wensen. Ze schreeuwde of vocht nooit met mijn vader, ze was bijna altijd opgewekt en pushte mij om de beste versie van mezelf te zijn: vooral om hard te werken voor wat ik wilde, niet te snel op te geven, om eerlijk te zijn en respectvol naar anderen toe.
Het enige trauma dat ik moest overwinnen was het verlies van mijn moeder op te jonge leeftijd
Dit artikel begon eigenlijk met een Facebook-bericht, maar het werd zo lang dat het automatisch in een blogpost veranderde. Dit keer schrijf ik niet over duiken, reizen of gezond eten, maar gewoon over mijn moeder. Ik zou zo een boek kunnen schrijven over mijn gelukkige jeugd en de inspiratie van mijn moeder! Ze verdient dit allemaal, ze heeft zoveel gegeven dat vandaag de dag met de wereld kan worden gedeeld. Naar mijn mening kan mijn moeder ook een inspiratie zijn voor andere mensen. Door alle dramatische jeugdverhalen tegenwoordig, ben ik beginnen te beseffen dat mijn gelukkige kindertijd echt iets unieks is. Het enige drama dat ik moest overwinnen, was het te vroeg verliezen van mijn moeder, en mijn vader later.
De inspiratie van een gelukkige kindertijd moet ook gedeeld worden, om de mensen in de toekomst te laten weten dat er ook goede moeders bestonden in onze tijd
Mijn moeder heeft in mijn leven het verhaal weten te creëren over een gelukkige kindertijd, wat niet meer zo vanzelfsprekend blijkt te zijn. Haar verlies was de reden dat ik een paar jaar na haar dood het Keltische symbool voor moederschap op mijn rug heb laten tatoeëren. De manier waarop ze me heeft opgevoed zou kunnen dienen om een soort balans te brengen in alle dramaverhalen die er tegenwoordig zijn, om de mensen in onze toekomst te laten zien dat er in onze tijd ook goede moeders bestonden.
Ik ben dankbaar voor mijn gelukkige kindertijd, en voor het feit dat ik opgevoed werd door een moeder die egoïstisch niet in haar woordenboek had staan. Ze deed alles voor haar twee dochters. Helaas houden mensen in het algemeen meer van dramaverhalen dan van normale dingen en dat is waarschijnlijk de reden waarom ik hier nooit veel meer over heb geschreven. Ik heb ooit een klein stukje over kerstherinneringen geschreven, de link is hier te vinden:
Mijn moeder beschermt me zelfs nog na haar dood en haar spirit leeft voor altijd verder
Soms vraag ik me wel eens af of haar ´selflessness´ (ik kan aan geen ander woord denken dan onbaatzuchtigheid onzelfzuchtigheid, maar dit klinkt gewoon echt niet) mogelijk verband hield met de oorzaak van haar kanker, en of ze haarzelf misschien wegcijferde. Ik zal het antwoord hierop waarschijnlijk nooit weten. Wat ik wel zeker weet, is dat ze nooit helemaal is weggegaan. Ze is vaak in mijn gedachten en altijd in mijn hart, ik hou zo ontzettend veel van haar.
Er zijn veel situaties in mijn leven geweest waarvan ik gewoon zeker wist dat ze me beschermde, dat haar aanwezigheid op de één of andere manier bij me was of dat ze me gewoon een seintje gaf. Daarover schrijf ik meer in het Safety Stop boek. Door ervaringen met mijn overleden moeder, mijn overleden vader en andere mensen die overleden zijn en dicht bij me stonden, ben ik ervan overtuigd dat de geest, of spirit als je wilt, niet stopt met leven als we overlijden. Het enige wat niet meer leeft, is het lichaam, maar we zijn ons lichaam helemaal niet.
Zeur niet over onbelangrijke dingen maar laat je ouders zien dat je van ze houdt
Ik deel al deze persoonlijke ervaringen over haar omdat ik hoop dat het een inspiratie mag zijn voor andere mensen op de wereld. Naar mijn mening moeten goede voorbeelden ook gedeeld worden en mijn moeder is het beste voorbeeld ooit. Ik hoop dat het ook een herinnering mag zijn om nooit te vergeten om je moeder te waarderen wanneer dat nog kan. Ik zou namelijk willen dat ik mijn beide ouders meer gewaardeerd had. Ik was nog vrij jong, maar dat is geen excuus.
Een beter excuus zou kunnen zijn dat ik me niet realiseerde dat ze zo snel zou sterven, en ik denk dat dit iedereen wel aanspreekt die een dierbare verloren heeft. Wacht daar dus niet op. Zeur niet over de onbelangrijke dingen, maar zie in plaats daarvan het grotere geheel van wat je ouders voor je doen, en laat mensen zien dat je van ze houdt voordat het te laat is.
Dat wat is echt is, verandert niet: herinneringen vol liefde
Op een iets oudere leeftijd en met reflecties ben ik gaan realiseren wat een wonder mijn moeder daadwerkelijk in mijn leven was. Na haar dood, liet ik aanvankelijk de negatieve gevoelens van onmacht en verdriet niet echt toe, ik denk dat dit te maken zou kunnen hebben met de manier waarop ik ben opgevoed. Maar door me ertegen te verzetten, begon ik mezelf ook te verzetten van het het zien van al het goede.
Toen ik eindelijk de pijn en het verdriet toe begon te laten, kon ik het goede van dit alles nog steeds niet zien. Pas toen die gevoelens eenmaal begonnen te verdwijnen, bleven de echte herinneringen over. Het is een spiritueel gezegde dat dát wat echt is, nooit verandert. Ik denk dat ik, nadat ik door de pijn heen heb gewerkt en de dingen heb geaccepteerd zoals ze zijn, nu alleen maar kan zien wat waar is, wat echt is. Het is het enige dat overblijft: herinneringen vol liefde aan mijn moeder, een echte inspiratie.
Mijn moeder is mijn grootste heldin en ik draag altijd een deel van haar met me mee wat ik nooit los zal laten
Mijn moeder was ´fysiek´ 21 jaar in mijn leven, maar ze is altijd in mijn hart en verbonden aan mijn ziel. Ze is mijn grootste heldin, of hero als je wilt, en ik draag een deel van haar met me mee dat ik nooit zal laten gaan. Veel mensen, waaronder ikzelf, kunnen nog steeds van haar leren en daarom schrijf ik over haar. Ze zou altijd herinnerd moeten blijven. Ik heb van Marianne Williamson geleerd om ‘over jezelf heen te komen’ als je iets in deze wereld wilt dienen. Ik moest dit juist horen op een dag dat ik mijn moeder, en ook mijn vader, erg miste.
Mijn moeder, die ook haar eigen vader op jonge leeftijd verloor, deed dit automatisch zonder ooit zelfhulp of spirituele boeken te lezen. Ik heb haar er ook nooit over horen klagen. Ik denk dat ze, door voor andere mensen klaar te staan, zichzelf aan de kant zette. Ze heeft mijn zus en mij echt een gelukkige kindertijd en jeugd gegeven. Maar ze stond voor nog oh zo veel mensen klaar. Door anderen te dienen, kom je automatisch over je eigen problemen heen. Wederom is mijn moeder ook hierin een inspiratie.
Ter herinnering aan mijn moeder: geen ´happy bubbles´ of reisinformatie vandaag, maar geïnspireerd door liefdevolle herinneringen
“Dank je, mam, ik hou van jou tot de maan en terug, en dat een miljoen keer. En pap, ook jij verdient een artikel als dit binnenkort. Jij hebt ook bijgedragen aan deze gelukkige jeugd, en ook dit vond ik vanzelfsprekend en ik heb jou er ook nooit genoeg voor kunnen bedanken toen je nog leefde!”
En ook dank je wel aan mijn lieve tante die deze uitgeprinte foto´s voor me heeft bewaard en die er altijd voor me is hier op Gran Canaria <3
Oh wat lief! En glasdop, dat vergeet ik nooit meer! Ons geheime woordje 😉
Heel mooi Ellis. Respect. Lieve groeten, glasdop:)
Wat fijn dat iedereen zo´n liefdevolle herinneringen heeft aan mijn moeder, of ´ons mam´:-) <3
Mooi verhaal Ellis over je mam, gelezen met een lach en een traan. Je bent een mooi mens.??
Heel mooi verwoord Ellis, ook ik vond je moeder een hele lieve vrouw, vond het toen ook fijn dat ik nog thuis bij jullie, afscheid van haar had kunnen nemen. ?